W czasach Anglii wiktoriańskiej za symbol kobiecości uważało się długie włosy.
Jako, że okres ten przypada na lata panowania Królowej Wiktorii, która była nie tylko wpływową kobietą, ale także matką, a zarazem wzorem dla wszystkich kobiet w Anglii, dlatego też macierzyństwo było w tym okresie bardzo cenione.
Kobiety w epoce wiktoriańskiej starały się osiągnąć sylwetkę tak zwanej klepsydry, poprzez mocne zaciąganie gorsetów, dzięki czemu talia stawała się smuklejsza.
Perfekcyjny ideał wiktoriańskiej urody to kobieta o delikatnych, małych dłoniach oraz stopach.
Cechy te miały świadczyć o delikatnej naturze kobiety i całkowitej niezdolności do podjęcia przez nią jakiejkolwiek pracy, co uzasadniało przekonanie, że kobiecie takiej należy zapewnić życie na wysokim poziomie.
Kobieta taka miała symbolizować bogactwo męża, a jej fizyczna delikatność stanowić całkowite zaprzeczenie siły mężczyzny.
Kanonem piękna była wtedy niezwykła bladość twarzy, podkreślana często dodatkowo poprzez czarne włosy i ciemne cienie pod oczami.
Aby osiągnąć taki efekt, kobiety stosowały często specjalne pudry, które zwykle nakładane były grubą warstwą.
